Ηέλτιος Net

Αγαπητοί φίλοι,
Με την εξαγγελία για τη δημιουργία ενός Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών δεν αποσκοπώ στον σχηματισμό ενός κόμματος ούτε ενός οργανωμένου λαϊκού κινήματος με οργανώσεις, μέλη και ηγεσία.
Το μοναδικό μου κίνητρο είναι να βοηθήσω να δημιουργηθεί ένα κίνημα και μια ζύμωση ιδεών, ανεξάρτητα και μακριά από το υπάρχον πολιτικό-κομματικό κατεστημένο, με επίκεντρο τον ανεξάρτητο πολίτη, που αισθάνεται την ανάγκη να αντιδράσει στο σημερινό αδιέξοδο και να συμβάλει με τις όποιες δυνάμεις του στην έξοδο της πατρίδας μας από τη βαθειά κρίση στην οποία μάς οδήγησε η διεθνής κρίση του καπιταλισμού και οι εξαρτημένοι από διεθνή κέντρα εξέχοντες πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι μαζί με το σύνολο του πολιτικού κόσμου, που συμμετείχε ενεργητικά ή παθητικά στον κατήφορο της δημόσιας ζωής από το 1974 έως σήμερα.
Μίκης Θεοδωράκης (1-12-2010)
Share |

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Κώστας Τσιαντής - Μέσα ή έξω από το ευρώ ; Ενωτικό μαζικό κίνημα με βάση τη διακήρυξη Θεοδωράκη


Μέσα ή έξω από το ευρώ; Ενωτικό μαζικό κίνημα για τη Νέα Ελλάδα στη βάση της διακήρυξης  Θεοδωράκη


Η κρίση που μαστίζει την πατρίδα και βιώνει καθημερινά ο λαός μας δεν έχει προηγούμενο. Και  οι εξελίξεις αναμένονται ακόμα πιο επώδυνες και καταστροφικές αν δεν αλλάξει ριζικά η πολιτική. Η κυβέρνηση, παρά την έκρηξη που σημειώνεται στον εργασιακό χώρο, παρά την διάλυση της κοινωνίας και την υπονόμευση της εθνικής κυριαρχίας με τους όρους δανεισμού που υπέγραψε[1],[2],[3] επιμένει στην πολιτική του Δ.Ν.Τ. Πολλοί επίσημοι μας καθησυχάζουν. Ωστόσο, κανένας σοβαρός οικονομολόγος δεν υποστηρίζει την επιτυχή  κατάληξη αυτής της πολιτικής.

Στις  8 Δεκεμβρίου 2010  ο διάσημος οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, μιλώντας σε στελέχη από τον επιχειρηματικό και τραπεζικό χώρο στην Αθήνα, τόνισε ότι τα δύο  πιθανά σενάρια  για την Ελλάδα είναι πλέον είτε η ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους της  είτε η έξοδος από την Ευρωζώνη, δηλαδή η  επιστροφή στη δραχμή[4].  Την επιστροφή στη δραχμή μας συστήνουν και σοβαροί έλληνες οικονομολόγοι, όπως ο καθηγητής Ανδρέας Αθηναίος (με σειρά εκπομπών που έχουν  παρουσιαστεί στο High TV), o καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου  Κώστας Λαπαβίτσας (σε συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία το Νοέμβριο)[5] καθώς και άλλοι[6], οι οποίοι στηρίζουν την ανάλυσή τους στη σύγχρονη χρηματιστηριακή συσσώρευση του κεφαλαίου και στην πολιτική των κλασματικών αποθεμάτων με την οποία οι τράπεζες παράγουν χρήμα από το τίποτα,  σπρώχνοντας κράτη και επιχειρήσεις στη χρεωκοπία και την ξένη εξάρτηση. Είναι αποκαλυπτική από την άποψη αυτή η «εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου»[7].

Την αντίθεσή τους όμως για επιστροφή στη δραχμή εκφράζουν άλλοι   οικονομολόγοι, οι οποίοι αποδίδουν την κρίση στο γεγονός ότι η Δύση, και πολύ περισσότερο η Ελλάδα, απέτυχε να ανταγωνιστεί την Ανατολή στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας. Έτσι σε πρόσφατο άρθρο του στο capital.gr o Ορέστης Θεόδωρος  ισχυρίζεται ότι  «η επιστροφή στη δραχμή θα έχει κόστος πολέμου...»[8]. Η ελληνική χρεοκοπία, τονίζει, είχε δρομολογηθεί μια με δυο δεκαετίες πριν από την είσοδό μας στο ευρώ στο βαθμό που δεν έγιναν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις:  «Δρομολογήθηκε όταν εμφανίστηκαν οι αναπτυσσόμενες χώρες με τα φτηνότερα εργατικά χέρια και εμείς αντί να αντιδράσουμε ορθολογικά αρχίσαμε να βουλώνουμε τρύπες με δανεικά...». Η παραπάνω τοποθέτηση είναι συνυφασμένη  με το πρόβλημα της αποβιομηχάνισης της χώρας, την οποία  επεσήμαινε σταθερά επί χρόνια ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο πανεπιστήμιο του Παρισιού Κώστας Βεργόπουλος, καταδείχνοντας τη στρεβλή καπιταλιστική συνθήκη που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα με στόχο την εκμετάλλευση και απομύζηση του εθνικού προϊόντος, καθώς και την ακύρωση κάθε αυτόνομης ανάπτυξης.

Την  αναζήτηση της λύσης εντός της ΕΕ υποδηλώνουν και οι 14 προτάσεις του νομπελίστα οικονομολόγου Χριστόφορου Πισαρίδη στην Καθημερινή[9],  τις οποίες συνυπογράφουν και οι καθηγητές  στις  Η.Π.Α Κώστας Αζαριάδης, και  Γιάννης Ιωαννίδης. Ως προϋπόθεση των  «ριζοσπαστικών αναπτυξιακών στρατηγικών» που προτείνουν τίθεται η λήψη μέτρων με τα οποία η κοινή γνώμη θα πεισθεί πως επίκειται σοβαρή πάταξη της διαφθοράς,  φυλακίζονται οι μεγάλοι σφετεριστές του δημοσίου χρήματος, γίνεται παραίτηση των πολιτικών από σκανδαλώδη προνόμια και  βελτιώνεται η εφιαλτική ανεπάρκεια του Δημοσίου.

Μπροστά στις αντιτιθέμενες ανωτέρω σχολές οικονομικής σκέψης  είναι προφανές ότι η απάντηση στο ερώτημα «μέσα ή έξω από το ευρώ» δεν είναι της μορφής «άσπρο-μαύρο» και, συνεπώς, το ερώτημα πρέπει να εξετασθεί στο ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο, όπου οι οικονομικές προτάσεις συνεκτιμώνται μαζί με άλλους παράγοντες. Σήμερα η σχέση πολιτικής, οικονομίας και γεωστρατηγικής για τη χώρα μας είναι κρίσιμη και καθιστά το οικονομικό μας πρόβλημα ουσιαστικά πρόβλημα υψηλής πολιτικής την οποία ελάχιστοι ίσως μπορούν να ασκήσουν.  Μεταξύ αυτών δεσπόζουσα θέση κατά τη γνώμη  μου καταλαμβάνει ο ακαδημαϊκός Βασίλης Μαρκεζίνης, του οποίου οι πρόσφατες ομιλίες επί των οικονομικών και εθνικών μας θεμάτων είναι αξιοσημείωτες[10],[11].
Το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο Βασίλης  Μαρκεζίνης τοποθετεί τις οικονομικές του προτάσεις δίδεται στο Παρόν της 28/2/2010,  σε μια στιγμή  όπου δεν είχε ακόμα αποφασιστεί η πολιτική του Μνημονίου και ανακοινωθεί το αναθεωρημένο ύψος του ελλείμματος ( 15.4 % του Α.Ε.Π.)[12].  Στο άρθρο του ο Μαρκεζίνης αναγνωρίζει την ευθύνη που φέρουμε  οι ίδιοι ως χώρα για την κρίση, αλλά παράλληλα επισημαίνει το μερίδιο ευθύνης  που έχει  ο εξωτερικός παράγοντας  Ο παράγοντας αυτός, τονίζει, «σχετίζεται με τις άπληστες τράπεζες της Γουόλ Στριτ και του Σίτι του Λονδίνου», οι περισσότερες από τις οποίες «αν και διασώθηκαν με χρήματα φορολογουμένων και, τα τελευταία χρόνια, πλούτισαν αφάνταστα, επιμένουν να μη χρησιμοποιούν τα νέα κεφάλαια για να βοηθήσουν τις δυσπραγούσες μικρομεσαίες εμπορικές επιχειρήσεις ή και το ίδιο το κράτος». Στην Ελλάδα όντως ζούμε σήμερα καθημερινά αυτή την τακτική των τραπεζών, οι οποίες αν και  έχουν στηριχτεί από το κράτος με 55 περίπου δις ευρώ (πέρυσι και φέτος), εντούτοις παραμένουν αδιάφορες μπροστά  στην κατάρρευση της παραγωγικής μας βάσης, οδηγώντας τις παραγωγικές μας επιχειρήσεις στο κλείσιμο και τους εργαζόμενους στην ανεργία και την κοινωνική περιθωριοποίηση.
Τη λύση στο πρόβλημα πρέπει να την αναζητήσουμε, έλεγε το Φεβρουάριο ο Μαρκεζίνης, εκτός του Δ.Ν.Τ, αλλά εντός της ΕΕ, και ιδιαίτερα σε συμπαράταξη με εκείνα τα κράτη της Ευρώπης με τα οποία διατηρούμε ουσιαστικές σχέσεις, όπως η Γαλλία και, ενδεχομένως, η  Γερμανία (έστω και αν αυτή προσπαθεί να μας φέρει στο χείλος της αβύσσου, αποβλέποντας  να αποκτήσει μερικές από τις καλύτερες εταιρείες μας). Οι αγγλοσάξονες,  τόνιζε,  μας θέλουν στο ΔΝΤ,  «ελπίζοντας ότι θα προκαλέσουν έτσι τη γενικότερη παρακμή του ευρώ».  Όμως τη στήριξή μας δεν θα την αναζητήσουμε μόνο στους ευρωπαίους, αλλά και στην Κίνα, «η οποία, αυτήν την εποχή, χρηματοδοτεί τις ΗΠΑ, ουσιαστικά ολόκληρη την Αφρική και έχει, επίσης, διαρκώς πιο ενεργό παρουσία στη Νότια Αμερική».
Σήμερα βέβαια  η παρουσία  στη χώρα μας του Δ.Ν.Τ. είναι γεγονός. Ωστόσο οι ιδέες-προτάσεις  του Β. Μαρκεζίνη για πολυδιάστατη πολιτική ανθούν ξανά, βρίσκοντας γόνιμο έδαφος μέσα στη διακήρυξη που κινήματος ανεξάρτητων πολιτών ΣΠΙΘΑ την οποία παρουσίασε ο Μίκης  Θεοδωράκης στη δίωρη ομιλία του στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης την 1η Δεκεμβρίου 2010  παρουσία πλήθους πολιτών[13].  Η διακήρυξη αυτή είναι μνημειώδης για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας και αποτελεί τομή και κείμενο αναφοράς για πολιτική μας ιστορία.
Κορμός  στο δέντρο των ιδεών και των προτάσεων Θεοδωράκη είναι ο ελληνικός πολιτισμός κατά τις αδιάκοπες φάσεις της ιστορικής του εξέλιξης, από την αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα.  «Είμαστε σε θέση να γίνουμε ουσιαστικά ανεξάρτητοι;», ρωτάει ο Θεοδωράκης. «Και το κυριότερο: Μπορούμε να αποφασίσουμε να ζούμε διαφορετικά απ’ ό,τι συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες, από τότε που ενέσκηψε το πάθος του καταναλωτισμού», που στηρίζεται σε έναν τρόπο ζωής ξένο προς τον ελληνικό χαρακτήρα και που μας έκανε να ζούμε με δανεικά- προς όφελος των μεγάλων οικονομικών μονοπωλίων;
Οι προτάσεις Θεοδωράκη όσον αφορά την οικονομική και εξωτερική μας πολιτική περνούν από τα εξής κρίσιμα  σημεία: (1) έξοδό μας από το ΔΝΤ, (2) «επανεξέταση των συμφωνιών μεταξύ Ελλάδας και ΝΑΤΟ και απαλοιφή όσων συμφωνιων θίγουν τα εθνικά μας συμφέροντα»,  (3) «στροφή από τη μονομερή εξάρτηση από ΗΠΑ και Ευρώπη», και (4) «σύναψη νέων συμφωνιών με Ρωσία και Κίνα με όρους, πρώτον, τη μακρόχρονη εξόφληση του χρέους, δεύτερον, εξόφληση σε είδος και, τρίτον, συμψηφισμό χρεών με την ίδρυση κοινοπραξιών γύρω από εγχώριες πλουτοπαραγωγικές πηγές με απόλυτη διασφάλιση των εθνικών μας συμφερόντων».
Οι προτάσεις Θεοδωράκη εναρμονίζονται προφανώς με εκείνες του Β. Μαρκεζίνη στα θέματα της οικονομίας και της εθνικής εξωτερικής  πολιτικής. Η εναρμόνιση αυτή αλλά και η εμπιστοσύνη που μας εμπνέουν οι μεγάλες αυτές προσωπικότητες είναι η στέρεα βάση για τις επιλογές και την πολιτική ενεργοποίησή μας.  Οι προτάσεις  της ΣΠΙΘΑ, σε σχέση με  εκείνες που θέλουν την έξοδό μας από το ευρώ, έχουν και διεκδικούν ισχυρότερα πολιτικά ερείσματα για τη χώρα. Στη βάση αυτών των προτάσεων είναι καιρός να συσπειρωθούν οι κοινωνικές δυνάμεις, να ενθαρρυνθούν νέοι  άνθρωποι να μπουν στην πολιτική, να αξιοποιηθούν  έμπειρες ηγετικές προσωπικότητες και να αναδειχτούν ακέραια και ικανά στελέχη μέσα από  ένα διευρυνόμενο μαζικό λαϊκό κίνημα για ανατροπή της υπάρχουσας πολιτικής και   ανοικοδόμηση της Νέας Ελλάδας.


[6] http://www.epicurus2day.gr/ , δες « οι αλήτες».
[13] http://elepistole.blogspot.com/              
                                                                                                                             Κ.Ν.Τ

http://heltios-ppr.blogspot.com/2010/12/blog-post_13.html

Κώστας Τσιαντής- Η "ΣΠΙΘΑ" αναψε για τη Νέα Ελλάδα

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα


Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη,  άναψε χθες  (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ  ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ. 
      Τυχεροί όσοι είχαν την τύχη να τον παρακολουθήσουν σε ένα μνημειώδη λόγο, εμπνευσμένο, οραματικό, σαφή και επιστημονικά τεκμηριωμένο, που κάλυψε το φάσμα των εθνικών, κοινωνικών, οικονομικών, πολιτισμικών και πολιτικών  προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός μας. Αναπτερώνοντας το τσακισμένο ηθικό των Ελλήνων που τα ξένα κέντρα βάλθηκαν να τον λοιδορούν επαίσχυντα», εξήγγειλε με το κίνημα των ιδεών του την απαρχή  του νέου πολιτικού πολιτισμού μας.  «Βάζω εγώ σήμερα μια σπίθα», είπε, «και περιμένω να ακολουθήσουν κι άλλες. Μέχρι η σπίθα να φουντώσει και να γίνει η καθαρτήρια φωτιά που θα μας σώσει».
    Υποστήριξε ότι με την υπογραφή του Μνημονίου, η κυβέρνηση έχει εκχωρήσει τα κυριαρχικά μας εθνικά δικαιώματα στους δανειστές μας, λέγοντας ότι λησμονήθηκαν οι αγώνες του ελληνικού λαού για ανεξαρτησία. Επικαλέστηκε στο σημείο αυτό την επιστημονική άποψη του καθηγητή Γεώργιου  Κασιμάτη, ο οποίος αναφερόμενος στο Μνημόνιο είπε ότι «πρόκειται για συμφωνίες ντροπής, που παραβιάζουν όλες τις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου και το ελληνικό Σύνταγμα». Υποστήριξε ακόμη ότι δίνουν το δικαίωμα στους δανειστές, εφόσον η Ελλάδα δεν τηρήσει τα όσα έχει συμφωνήσει να κατάσχουν ακόμη και την Ακρόπολη, ελληνικά νησιά, την πολεμικής αεροπορία και ότι αυτοί κρίνουν αναγκαίο. «Η Ελλάδα δεν είναι πια ανεξάρτητη», τόνισε και χαρακτήρισε «πραξικοπηματική» την παρουσία της Τρόικας στη χώρα μας.
     Στη συνέχεια του λόγου του ο Μίκης Θεοδωράκης κατηγόρησε την κυβέρνηση,  τον πρωθυπουργό και το οικονομικό επιτελείο λέγοντας ότι «αντί η κυβέρνηση με το που ανέλαβε την εξουσία να δανειστεί για να καλύψει τις ανάγκες της χώρας, οι κύριοι Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και Προβόπουλος δήλωναν παντού ότι είμαστε φτωχοί με αποτέλεσμα να εκτιναχθούν τα spread. Πέρασαν μήνες χωρίς να κάνουν τίποτα, οδηγώντας μας στο δίλλημα πτώχευση ή ΔΝΤ», ενώ επισήμανε ότι  «το δίλλημα το προκαλέσαμε εμείς οι ίδιοι και με αυτό το πρόσχημα η χώρα βρίσκεται κάτω από την αυστηρή επιτήρηση του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Η κριτική του άγγιξε και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον οποίο κατηγόρησε για «παθητική στάση», απέναντι στα όσα διαδραματίζονται στη χώρα.
    Αυτή η διαδικασία», είπε, «μας οδηγεί στον τέλειο εθνικό εξευτελισμό και συγχρόνως  στη διακωμώδηση του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος. Επομένως  ΑΝΥΠΑΚΟΗ», τόνισε με έμφαση, «που θα πρέπει να είναι το κεντρικό μας σύνθημα γι’ αυτή την περίοδο και την αφετηρία των ενεργειών μας|.  «Δεν αποσκοπώ», διευκρίνισε «στον σχηματισμό ενός κόμματος ούτε ενός οργανωμένου κοινωνικού λαϊκού κινήματος με οργανώσεις,  μέλη και ηγεσία. Το μοναδικό μου κίνητρο είναι να βοηθήσω να δημιουργηθεί  ένα κίνημα και μια ζύμωση ιδεών ανεξάρτητα και μακριά από το υπάρχον πολιτικό κομματικό  κατεστημένο με επίκεντρο τον ανεξάρτητο πολίτη που  αισθάνεται την ανάγκη να αντιδράσει στο σημερινό  αδιέξοδο»
     Τόνισε την ανάγκη να διαμορφωθεί μιας νέα πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική για τη χώρα.  Κάλεσε την κυβέρνηση να πάψει να αγοράζει οπλικά συστήματα από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Γερμανία και να στραφεί σε άλλες χώρες όπως τη Ρωσία και την Κίνα, όχι μόνο για την προμήθεια οπλικών συστημάτων αλλά και για τη σύναψη νέων δανείων με ευνοϊκότερους όρους, αλλά και αναπτυξιακών συνεργασιών. Για το σκοπό αυτό πρότεινε να συσταθούν ομάδες εμπειρογνωμόνων που θα  συζητήσουν με τις κυβερνήσεις ξένων χωρών για την εξεύρεση λύσεων προς όφελος της Ελλάδας και του ελληνικού λαού.
     Τόνισε πως αποτελεί εθνική επιταγή η επαναδιαπραγμάτευση όλων των υπονομευτικών της εθνικής μας κυριαρχίας  όρων που συνοδεύουν το Μνημόνιο, αλλά και μια συνολική επαναδιαπραγμάτευση εκείνων των όρων των συμφωνιών μας με το ΝΑΤΟ, οι οποίες θέτουν υπό αμφισβήτηση τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και την εθνική μας κυριαρχία στο Αιγαίο. Πρότεινε την υπογραφή συμφωνίας με την Τουρκία για αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών  και έτεινε χείρα φιλίας προς όλους τους γείτονές μας για ειρήνη και συνεργασία επ’ ωφελεία όλων των λαών στην περιοχή.
     Ο Μίκης Θεοδωράκης σήμανε με την ομιλία του το τέλος της περιόδου  ενδοτικότητας στα εθνικά μας θέματα  που χαρακτήρισαν την πολιτική των τελευταίων 20 χρόνων (σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία, την Αλβανία, την ΠΓΔΜ, το Κυπριακό). Τόνισε πώς «ούτε τετραγωνικό μέτρο» εθνικού χώρου δεν είναι διαπραγματεύσιμο, καμιά χρήση του όρου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ δεν είναι αποδεκτή,  καμιά μορφή σχεδίου Ανάν δεν είναι αποδεκτή,  και πως η μόνη απάντηση που έχει να λάβει  η Νέα Τάξη που δρα στην περιοχή μας (με τα γειτονικά κράτη να διεκδικούν όλα μονομερώς εις βάρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και της εθνικής μας ακεραιότητας) είναι ότι «Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ».   Αλλά αυτό, όπως παρατήρησε, μπορεί να το εγγυηθεί «μόνο ένας ανεξάρτητος και υπεύθυνος λαός».
       Από μας τους ίδιους, τόνισε, θα γυρέψουμε την έξοδο από το σημερινό αδιέξοδο και την κατάσταση ντροπής που μας οδήγησαν.  Οι  αντιδράσεις των Ελλήνων απέναντι στα μέτρα που προωθεί και εφαρμόζει η κυβέρνηση με τις εντολές της τρόικας  πρέπει να λάβουν το χαρακτήρα  αντιστασιακού- απελευθερωτικού αγώνα. Τόνισε έτσι την ανάγκη για κοινωνική συνοχή, αλληλεγγύη, συσπείρωση και  ενεργοποίηση όλων των ομάδων και μεμονωμένων πολιτών με σκοπό την λεπτομερή επεξεργασία και συμπλήρωση του πατριωτικού κοινωνικού πολιτικού χάρτη που εξήγγειλε. Είπε  ότι στο προσεχές διάστημα οι πολίτες θα πρέπει να οργανώσουν ανεξάρτητες επιτροπές πρωτοβουλίας με σκοπό την ενημέρωση και την ανάπτυξη δράσεων, ώσπου σε ένα επόμενο βήμα οι επιτροπές αυτές θα έρθουν σε επαφή για την εφαρμογή συντονισμένων δράσεων
     Οι θέσεις του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών  και η ομιλία του κ. Θεοδωράκη, περιλαμβάνονται στο βιβλίο του με  τίτλο "Σπίθα" και σε σχετικό DVD. Αμφότερα είναι διαθέσιμα  από τα βιβλιοπωλεία.
Κώστας Τσιαντής
http://heltios-ppr.blogspot.com/2010/12/blog-post.html

Κώστας Τσιαντής - ΩΡΕΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ

Τσιαντής Κώστας - ΩΡΕΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ


Ο Μίκης Θεοδωράκης δήλωσε  προχθές ότι είναι πολιτικά παρών και αποφασισμένος να ιδρύσει κίνημα ανεξάρτητων πολιτών. Δεν γνωρίζω προσωπικά τον κ. Θεοδωράκη, αλλά η δημόσια αυτή δήλωσή του  πιστεύω πως γίνεται ο συνεκτικός κρίκος συσπείρωσης των αδημονούντων πολιτών που ψάχνουν να βρουν τρόπο να βοηθήσουν για να βρεθεί διέξοδος στην κρίση. Οι άνθρωποι του πνεύματος, της επιστήμης, της διανόησης, της τέχνης και της παραγωγικής εργασίας, οι επώνυμοι και οι ανώνυμοι,   οι πολιτικά και κοινωνικά ενεργοποιημένοι πολίτες και ιδιαίτερα η νεολαία μας, πιστεύω πως  μπορούν  να συνενώσουν διαλεκτικά τις δυνάμεις τους και να δώσουν ενεργά το παρόν τους για τη Νέα Ελλάδα.
       Το εγχείρημα είναι δύσκολο. Ένας αριθμός επώνυμων και ανώνυμων πολιτών από διαφορετικούς χώρους και ιδεολογικές αφετηρίες πρέπει να συνευρεθεί και να συμβάλει με τις γνώσεις, τις ιδέες και την ενεργό του παρουσία σε μια σύνθεση δημιουργική και σ’ ένα παλλαϊκό υπερκομματικό πολιτικό κίνημα  για το ξεπέρασμα της κρίσης και τη θεμελίωση της Νέας Ελλάδας. Κεντρικός  στόχος του κινήματος αυτού είναι η αναθεώρηση του συντάγματος (http://elepistole.blogspot.com/), η οποία αποτελεί βασική προϋπόθεση προκειμένου να ανακτηθεί η αξιοπιστία του κράτους και των δημοσίων υπηρεσιών, καθώς και ένα  νέο πολιτικό  κοινωνικό σχέδιο για την Ελλάδα και το λαό της.
       Έχουν δει το φως της δημοσιότητας αρκετές γόνιμες προτάσεις για το σκοπό αυτό (που δείχνουν το ζωηρό ενδιαφέρον που υπάρχει για τα κοινά).  Ωστόσο, οι προτάσεις δεν αρκούν. Η Ελλάδα πρέπει να επιστρατεύσει στην πολιτική της ζωή τα καλύτερα τέκνα της προκειμένου να βγει από την κρίση. Το  κίνημα για μια Νέα Ελλάδα είναι ανάγκη  να συσπειρώσει πολιτικούς στοχαστές και αναλυτές από διάφορους χώρους, αδέσμευτα πολιτικά και κοινωνικά ρεύματα, καθώς και ηγετικά στελέχη που είναι αποφασισμένα να βρουν λύσεις και να δράσουν πολιτικά.  Η παρουσία ενός χαρισματικού ανθρώπου κοινής εμπιστοσύνης και αποδοχής, όπως είναι ο Μ. Θεοδωράκης-  όπου πάνω του η Ελλάδα έχει αφήσει τα σημάδια της και τα οράματά της-, πιστεύω πως δείχνει το δρόμο της δημιουργικής σύνθεσης που χρειάζεται ο τόπος ώστε να πετύχουμε την αναγέννησή του. Στο δρόμο αυτό ως σκοπός της πολιτικής  δεν τίθεται η επιβεβαίωση της αλήθειας μιας κάποιας παραδοσιακής  ιδεολογίας, αλλά η επιστράτευση της γνώσης, της κοινωνικής ευαισθησίας, των δημιουργικών ικανοτήτων  και της πολιτικής οξυδέρκειας που απαιτεί η συγκυρία, ώστε να συγκροτηθεί ένα μέτωπο εξουσίας που θα βγάλει τη χώρα απ΄ τ’ αδιέξοδο και θα υπηρετήσει το λαό της.  Ενώπιον του  σκοπού αυτού αλλά  και των υφιστάμενων εθνικών κινδύνων, πιστεύω ότι ο καθένας από μας μπορεί να βρει τη θέση του και ν’ αναλάβει  τον δημιουργικό πατριωτικό του ρόλο.
                                                                                                        Κ.Ν.Τ