Κυριακή 31 Μαρτίου 2013
Ηλίας Σταμπολιάδης
''Θα πρέπει να απαιτήσουμε εδώ και τώρα την εφαρμογή της συνακόλουθης ευθύνης και να κουρέψουμε ακόμη και μονομερώς τα δάνεια, την αποπληρωμή των οποίων, οι αναίσχυντοι και προδότες πολιτικοί μας, εναπόθεσαν στις πλάτες του εργαζόμενου και συνταξιούχου και τους κούρεψαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών τους ταμείων.
Θα πρέπει να επαναστατήσουμε εδώ και τώρα εάν θέλουμε να αποκαλούμαστε ανθρώπινα όντα με διακριτικό στοιχείο τη λογική, έναντι της άλογης φύσης. Όχι μόνο να εκδιώξουμε τους υπεύθυνους από την εξουσία αλλά και να τους τιμωρήσουμε δεόντως''.
Χατζημαρκάκης- Προμελετημένα όσα έγιναν στην Κύπρο
«Πρέπει να αναδείξουμε το άδικο που έγινε στην Κύπρο» είπε ο.Χατζημαρκάκης, ενώ αναφερόμενος στην αποστολή εμπειρογνωμόνων που εγκρίθηκε από την Ευρωζώνη, ανέφερε ότι η Κύπρος δεν χρειάζεται δημόσιους υπάλληλους της ΕΕ. «Στην Ελλάδα η ίδια ομάδα δεν απέδειξε ότι είναι απαραίτητη».
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013
Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013
ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΚΥΠΡΙΟΙ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ;
ΔΙΩΞΤΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΑΠ' ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ!
«Η Γερμανία εναντίον της Ευρώπης»
ΠΗΓΗ http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=56832&category_id=541
Μίκης Θεοδωρἀκης
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ
Όταν μια Κυβέρνηση καταφεύγει στην χρήση της τυφλής βίας, είναι καταδικασμένη εθνικά, ηθικά και ιστορικά. Όταν τρομάζει με τις λέξεις «Κύπρος-Ρωμιοσύνη» και «Ελευθερία ή Θάνατος», τότε σημαίνει ότι έχει πουλήσει την ψυχή της στους ξένους.
Είναι περιττό λοιπόν να ζητάμε από τα αφεντικά των ΜΑΤ εξηγήσεις για την σύλληψη του συναγωνιστή μας Γαβριήλ Πελεκίδη, που τον συγχαίρω για την πατριωτική στάση του. Αν μπορούσαν, θα μας έπιαναν όλους και θα μας έστελναν σε νέα Μακρονήσια.
Όσο ο ελληνικός λαός θα εξακολουθεί να ανέχεται να βλέπει τη χώρα μας προτεκτοράτο που το κυβερνούν οι ξένοι και τα όργανά τους και τους δήθεν φίλους του να τον ξεγελούν με «ψεύτικες αλήθειες», πρέπει να είναι έτοιμος για νέους εξευτελισμούς, διώξεις, πείνα, εξαθλίωση, σοκ-δέος και ντροπή.
Αντίθετα όσοι είναι και θέλουν να μείνουν με κάθε θυσία Έλληνες, οφείλουν να ακούσουν τη φωνή της Σπίθας, που τους δείχνει την οδό του λυτρωμού.
- Να σταματήσουμε να είμαστε εξαρτημένοι από την Ευρώπη του 4ου Ράιχ.
- Βασισμένη στον κρυμμένο τεράστιο πλούτο της χώρας μας, μια νέα ελεύθερη Κυβέρνηση μπορεί να συνάψει άμεσα οικονομικές σχέσεις με χώρες εκτός της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης.
- Έτσι μόνο θα γίνουμε αυτάρκεις, ανεξάρτητοι και ελεύθεροι.
- Έτσι θα χτίσουμε την αυριανή Ελλάδα, στην οποία θα κυριαρχεί μία μόνο θέληση και μόνο ένας Νόμος: του Ελληνικού Λαού.
- Όμως για να γίνουν όλα αυτά, θα πρέπει ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα να φτάσει μέσα του στο ψυχικό και πατριωτικό ύψος των προγόνων μας, που τόλμησαν να τα βάλουν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία με ένα σύνθημα: «Ελευθερία ή Θάνατος» και να μπουν έτσι στον δρόμο του Αγώνα και της Θυσίας.
Αθήνα, 25η Μαρτίου 2013
Μίκης Θεοδωράκης
ΠΗΓΗ http://www.spitha-kap.gr/el/articles/recent/?nid=4120
Ο Ελύτης για την Κύπρο (σταλμένο από φίλους στη Θεσσαλονίκη)
Αυτή είναι η συγκλονιστική ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη για την Κύπρο
Ο Νομπελίστας ποιητής, σε αυτή την ξεχασμένη ομιλία, αναφέρεται στην εμπειρία του από τους 5 μήνες που έζησε στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1970 αποδίδοντας μοναδικά την ιστορία και την παλλόμενη ταυτότητά της. Μιλάει και για τον Μακάριο, ενώ σημειώνει: «Αλλά αυτό είναι το θαύμα. Να δυναμώνεις και να αντρειεύεσαι τότε ακριβώς που κινδυνεύεις να χάσεις αυτά που αγαπάς, όμως να ξέρεις πως είναι δικά σου, κατάδικά σου. Και να τους δίνεις την χροιά του ακατάλυτου και του αιώνιου...»
Αναλυτικά η ομιλία -που αυτές τις κρίσιμες και πάλι στιγμές όπου τίθενται και θέματα ταυτότητας και συνέχειας διαβάζεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον- έχει ως εξής:
«Με έχουν ονομάσει, κατά καιρούς, ποιητή της θάλασσας, ποιητή των νησιών και του ήλιου. Και ώς ένα σημείο είμαι. Αλλά δεν είμαι μόνο αυτό. Δεν είμαι μόνο αυτό που αντιλαμβάνεται κανείς, όταν ακούει τέτοιους χαρακτηρισμούς και νομίζει ότι έχει να κάνει με εντυπώσεις και περιγραφές, με μια απλή φυσιολατρεία. Τα φυσικά στοιχεία έχουν μια δεύτερη και μια τρίτη σημασία, όπου η γλώσσα και η ιστορική μνήμη εμπλέκονται και δημιουργούν μια άλλη πραγματικότητα, για τις καθημερινές μας στιγμές ασύλληπτη. Αποτελούν, θα έλεγα, στην κλίμακα του πνεύματος, ένα αλφάβητο που με την κατάλληλη χρήση του, εξαιρετικά δύσκολη –πρέπει να το πω και αυτό αμέσως–, ξεκλειδώνει τα μυστικά και αποδίδει το μυστήριο που μας περιβάλλει, το κάνει προσιτό στην ψυχή μας. Και η ψυχή μας είναι μεγάλη υπόθεση. Η ατομική μας ψυχή και η ομαδική. Γιατί υπάρχει και η ομαδική ψυχή, που αντιπροσωπεύει κάθε λαό στο σύνολό του και στην ιδιοτυπία του. Απ' αυτή την άποψη ήθελα να πω λίγα πράγματα, και αν μίλησα στην αρχή για τον εαυτό μου –πράγμα που δεν το συνηθίζω– το έκανα για να φτάσω ακριβώς εκεί.
Μου δόθηκε η ευκαιρία στους πέντε μήνες που πέρασα στην Κύπρο το καλοκαίρι του '70, να την τριγυρίσω όλη, να δω τα αρχαία της, τα Βυζαντινά της, τα σημερινά της, σε αδιάσπαστη συνέχεια, σε αδιάσπαστη ενότητα ανάμεσα τους και ανάμεσά στο τοπίο. Αυτό έχει μεγάλη σημασία. Με εντυπωσίασε και μου έδωσε μια βαθιάν ικανοποίηση, θα έλεγα μιαν επαλήθευση της ταυτότητάς μου σαν μέλους μιας κοινότητας που σαν Γένος επέτυχε πάντοτε.
Ο Ελληνισμός είναι μια κοινότητα που με ποικίλες μορφές και κάτω από ποικίλες περιστάσεις αντίξοες, δραματικές, εξοντωτικές κάποτε, κατάφερε παρ' όλα αυτά να επιβιώσει. Δεν ξέρω αν έχουμε άλλο τέτοιο παράδειγμα στην ιστορία. Και το μόνο του όπλο, αλλά ένα όπλο μοναδικό και παντοδύναμο, εστάθηκε η γλώσσα του. Η «ελληνική λαλιά», όπως έλεγε ο Καβάφης, «ως την Βακτριανή την πήγαμε – ως τους Ινδούς».
Να γιατί είμαι υπερήφανος ασκώντας μια τέχνη που χρησιμοποιεί ακριβώς αυτό το όργανο. Και να γιατί μου έδωσε τόση ικανοποίηση η συμβίωσή μου με την πραγματικότητα της Κύπρου. Γιατί βρήκα τα «ανάλογα» της γλώσσας αυτής, έξω από κάθε ιστορική ή πολιτική σκοπιμότητα, σ' αυτή τη «μνήμη» που την κουβαλάτε και την εξωτερικεύετε όλοι σας και που είναι μαρτυρία ενός ανεπανάληπτου πολιτισμού.
Αυτό που θαυμάζουμε στην ελληνική τέχνη της ακμής, δεν είναι αυτό που πίστεψαν οι Δυτικοί ότι συνεχίστηκε με την Αναγέννηση. Ούτε αυτό που πραγματοποιήσανε αργότερα με τα νεοκλασσικά κτίρια που κοσμούν τις πρωτεύουσές τους. Είναι μια ειδική αίσθηση για τα πράγματα και τις αναμεταξύ τους σχέσεις, που οδηγεί στην ευγένεια, είτε καταπιάνεσαι με μεγάλα είτε με ταπεινά έργα. Για την αντίληψή μου –θα μπορούσα να πω για την αντίληψη ολόκληρης της γενεάς μου– η συνέχεια του πνεύματος εκείνου πραγματοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνον από τον λαϊκό πολιτισμό. Μια εσωτερική αυλή σπιτιού με τους ασβεστωμένους τοίχους, τα λουλούδια στους τενεκέδες, τα πέτρινα σκαλάκια, ή ένας περίβολος μοναστηριού με τα κυπαρίσσια, τη στέρνα, τις στοές και τα κελλιά, βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην αντίληψη που έφτιαχνε τους Απόλλωνες και τις νίκες, τους Οσίους και τις Θεομήτορες, απ' όλες τις μεγαλόπρεπες κολόνες και μετόπες των Ευρωπαϊκών Ανακτόρων. Και αυτό συνέβη επειδή, αξεδιάλυτα συνυφασμένα, το τοπίο και η γλώσσα, επιβιώσανε μέσα στο ομαδικό υποσυνείδητο, διατηρηθήκανε μέσα στους ύμνους της Ορθοδοξίας και στα Δημοτικά Τραγούδια –το παρατηρούμε αυτό εντελώς ιδιαίτερα στην Κύπρο– και έφτασαν ώς τις μέρες μας, είτε οι καιροί ήτανε καλοί είτε χαλεποί. Τολμώ, μάλιστα, να πω ότι λειτουργήσανε πιο οργανικά και πιο έντονα στη δεύτερη περίπτωση – κάτι που γεννά την απορία των ξένων και παραμένει για την αντίληψή τους ακατανόητο. Πολύ συχνά μου έτυχε να με ρωτήσουνε στις συνεντεύξεις: Για ποιό λόγο η ποίηση η ελληνική γυρίζει στην μοίρα του φορέα της; Καμιά σχεδόν ποίηση ξένης χώρας δεν ασχολείται με την Ιστορία και την μοίρα του λαού της. Τους απάντησα: Επειδή ο Ελληνισμός έζησε πάντοτε κοντά στον κίνδυνο. Επειδή ό,τι κινδυνεύει, ζητάς να το διασώσεις. Επειδή νιώθουμε μόνοι. Επειδή σαν πολιτιστική μονάδα δεν έχουμε συγγενείς. Και επειδή –προσθέτω εγώ τώρα μεταξύ μας– στο βάθος μας φοβόντουσαν πάντοτε, όσο αδύναμοι και αν είμασταν. Και μας πολεμούσανε, «Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι!», για να ξαναθυμηθώ τον Σολωμό. Ή μήπως αυτό δεν συμβαίνει σήμερα με την Κύπρο;
Τρίτη 26 Μαρτίου 2013
ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ-ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ
Σκληρή άποψη για τα γεγονότα της Κύπρου
Δευτέρα, 25 Μαρτίου 2013
Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.
Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.
Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!
Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;
Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;
Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.
από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη
Δευτέρα, 25 Μαρτίου 2013
Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο...και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:
Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.
Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλίνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.
Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.
Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;
Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;
Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.
Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.
Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!
Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;
Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;
Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.
Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι ελληνική, όμως, πόσο λίγο κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα!
Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;
Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;
Όταν κλαίγαμε το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...
Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δεν ζει καλά, κανείς δεν ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».
Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δεν ζει καλά, κανείς δεν ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».
Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.
Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Θα ήμασταν αφελείς αν πιστεύαμε πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, ας πούμε τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε. Ξέρουμε καλά πως ότι έμεινε εκτεθειμένο (το γιατί είναι μια άλλη κουβέντα, που ελπίζω πως θα γίνει), ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.
Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.
Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.
Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.
Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013
Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, ''Μεταξύ Βρυξελλών και Μόσχας, ΗΠΑ και Ρωσίας''
''Η κυπριακή και η ελληνική κυβέρνηση οφείλουν να ζητήσουν έκτακτη σύγκλιση του Συμβουλίου Κορυφής της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, να καταγγείλουν τις αποφάσεις και να ζητήσουν την αλληλεγγύη των εταίρων τους. Αυτό σημαίνει ένα πρόγραμμα με ρητή, δεσμευτική «ρήτρα στήριξης», αν εξαιτίας των ενεργειών της ΕΕ αντιμετωπίσει κίνδυνο άμεσης οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης η Κύπρος και μια ρητή, δεσμευτική «ρήτρα ανάπτυξης» αν αντιμετωπίσει υφεσιακή βουτιά εξαιτίας όλων αυτών. Αν η Κύπρος δεν τα πάρει, δεν έχει λόγο να πάει σε τρόικες, δεν έχει λόγο να ανοίξει τις τράπεζές της, δεν έχει λόγο να μην εφαρμόσει την «πολιτική άδειας καρέκλας» του Ντε Γκωλ παραλύοντας τη λειτουργία της ‘Ενωσης, μέχρις ότου ικανοποιηθούν οι όροι της''.
Κυριακή 24 Μαρτίου 2013
Κώστας Τσιαντής- ΠΡΟΤΙΜΟΥΜΕ ΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΑΠ' ΤΗ ΒΟΗθΕΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΖΙΣΜΌ
Το φάντασμα του ολοκληρωτισμού ζωντάνεψε ξανά και δηλητηριάζει σήμερα την Ευρώπη
Το έγκλημα
που προωθούν στην Κύπρο, την Ελλάδα και τον Ευρωπαϊκό Νότο οι τραπεζίτες
και οι πολιτικοί εκπρόσωποι της Νέας Τάξης και του ναζισμού στην ΕΕ, κατά
παραβίαση κάθε έννοιας νομιμότητας και αρχής Δικαίου, δείχνει ξεκάθαρα
ότι όχι μόνο δρουν υποκριτικά και προπαγανδιστικά όταν
επικαλούνται λέξεις με δικαιικό ή ηθικό πρόσημο, όπως τη λέξη solidarity - αλληλεγγύη, αλλά ότι έχουν
καταστεί πλέον ουσιαστικά ο εχθρός για την ελευθερία και τη Δημοκρατία
στην Ευρώπη. Καταστρέφουν με μανία τον πολιτισμό, τους θεσμούς και τα ιδεώδη
για τα οποία αγωνίστηκαν επί αιώνες οι ευρωπαϊκοί λαοί και πάνω στα
οποία οικοδόμησαν την ελπίδα ενός κοινού μέλλοντος άξιο του ονόματος του
ανθρώπου.
Η πολιτική
διαχείριση της κρίσης εκ μέρους της Γερμανίας δείχνει ότι η ιδέα μιας ενωμένης,
ελεύθερης και δημοκρατικής Ευρώπης δεν βρίσκεται απλά σε κίνδυνο, αλλά
χρησιμοποιείται συστηματικά για να καλύψει την προώθηση των σχεδίων της Νέας
Τάξης ανασταίνοντας ξανά τον γερμανικό υπερεθνικισμό ενάντια στα πιο αδύναμα
ευρωπαϊκά έθνη και τους λαούς. Ποιο ευρωπαϊκό όραμα είναι δυνατό να
μείνει όρθιο μπροστά σ'αυτή τη νέα επέλαση του Ράιχ που έχει καταστήσει την
οικονομία πολεμική μηχανή κουρτισμένη να παραβιάζει με ψυχοπαθολογική
μανία τις αρχές του Δικαίου και την ισότιμη συμμετοχή των εθνών στην ευρωπαϊκή
οικογένεια; Η φωνή του υπερανθρώπου στο
υποσυνείδητό τους σχεδιάζει για τους λαούς νέο ολοκαύτωμα που οι αξιωματούχοι
τους έχουν συνηθίσει να απολαμβάνουν με μουσική Μπετόβεν.
Απέναντι
στον ολοκληρωτισμό της Νέας Τάξης και στον αναγεννώμενο παγγερμανισμό οι λαοί
της Ευρώπης είναι ώρα να ορθώσουν ενωμένοι το ανάστημά τους. Καλούνται από την
ιστορία και τον πολιτισμό τους να αντισταθούν όπως παλιότερα απέναντι στη
βαρβαρότητα και να απωθήσουν τις ποικιλόμορφες ελίτ του οικονομικού
πολέμου που λεηλατούν τα μέλη της ίδιας της οικογένειάς τους με σκοπό να τα
υποτάξουν στα αβυσσαλέα σχέδιά τους.
ΣΥΝΕΔΡΙΑΖΟΥΝ
ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ ΚΑΙ ΣΤΡΕΦΟΥΝ ΑΝΕΝΔΙΑΣΤΑ ΤΑ ΠΥΡΑ ΤΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ
ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ, ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΗΡΟΎΝ ΤΑ
ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ. Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ: ΠΡΟΤΙΜΟΥΜΕ
ΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΑΠ' ΤΗ ΒΟΗθΕΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΖΙΣΜΌ.
Απέναντι στην κατάσταση αυτή, που βιώνεται σήμερα τραγικά από τον
ευρωπαϊκό Νότο αλλά που η γενική επέκτασή της είναι ζήτημα χρόνου,
οι λαοί της Ευρώπης καλούνται να βγουν από τον εφησυχασμό και να διεκδικήσουν
από κοινού το μέλλον τους. Οι άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης σε
κάθε γωνιά της Ευρώπης είναι ώρα να βγουν από τις βιβλιοθήκες και τα εργαστήριά
τους και ν’ αναλάβουν τον πολιτικό και αγωνιστικό τους ρόλο. Η
ιστορία στην Ευρώπη βρίσκεται πάλι στην αρχή. Το δέντρο της Ελευθερίας και της
Δημοκρατίας πεθαίνει και χρειάζεται ξανά πανευρωπαϊκό μέτωπο αντίστασης ή το αίμα μας.
Σάββατο 23 Μαρτίου 2013
Cyprus Cultural Destruction- ΚΥΠΡΟΣ-ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ : Υπογράψτε Τώρα!
What We Ask
H Κύπρος έχει ΑΜΕΣΗ ανάγκη τη βοήθεια όλων, όχι μόνο για να επιβιώσει οικονομικά αλλά και για να περισώσει ό,τι μπορεί από την πολιτιστική της κληρονομιά στα κατεχόμενα! Όπως βλέπετε από το παρακάτω σημείωμα,για να παρέμβει η UNESCO χρειάζεται η συγκέντρωση υπογραφών. Δεν είναι ώρα να σχολιαστεί η τακτική, αλλά να βοηθήσουμε να γίνει σύντομα η συζήτηση και να μη χαθεί η ευκαιρία για φέτος!
Προωθήστε το παντού ΑΜΕΣΩΣ παρακαλώντας να ανοίξουν τον παρακάτω σύνδεσμο και να υπογράψουν την αίτηση τάχιστα, γιατί στις 31 Μαρτίου λήγει η προθεσμία για φέτος!
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς από Κύπρο
Δημ. Δ. Τριανταφυλλόπουλος
τ. Καθηγ. Βυζαντινής Αρχαιολογίας
Πανεπιστημίου Κύπρου
http://www.cyprusculturaldestruction.com/
Δ. Κωνσταντακόπουλος
ΚΥΠΡΟΣ: Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ
''Η Κύπρος δεν έχει κανένα λόγο να ανοίξει τις τράπεζες ούτε την επόμενη Δευτέρα, ούτε τον επόμενο μήνα, αν δεν έχει στα χέρια της βιώσιμο σχέδιο για τις τράπεζές της και το κράτος της. Αν τις ανοίξει με αυτές τις παραλλαγές που συζητώνται στη Λευκωσία, το κυπριακό κράτος θα καταστραφεί και προοπτικά το αυτό θα συμβεί με τον ελληνισμό του νησιού''.
Πηγή Ινφογνώμων
Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013
ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
Αθήνα, 22 Μαρτίου 20
.jpg)
Νίκο Παπαδόπουλε: Γύρνα την Κύπρο στην Λίρα.
Ανοιχτή επιστολή του Σταύρου Βιτάλη, στον Γιό του Τάσου Παπαδόπουλου.
Νίκο Παπαδόπουλε, γιέ του Τάσου Παπαδόπουλου, τώρα είναι η ώρα σου.
Τώρα είναι η ώρα να τιμήσεις την διαθήκη του Πατέρα σου. Τώρα είναι η ώρα να πεις το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι. Τώρα είναι η ώρα να αποδείξεις πως είσαι άξιος γιός, πανάξιου πατέρα.
Στους ώμους σου κρατάς βαριά κληρονομιά, το γνωρίζεις, το γνωρίζουμε όλοι όσοι σε παρακολουθούμε χρόνια τώρα, όλοι όσοι γνωρίσαμε τον Τάσο.
Γύρω σου τριγυρίζουν, βουίζοντας στα αφτιά σου, πότε απειλώντας σε, πότε γλύφοντας σε και πότε «νουθετώντας» σε, οι σφήκες, οι κοπρομπούρμπουλες, οι βολεμένοι σφουγγοκωλάριοι.
Εσύ όμως, έχεις στο αίμα σου, το αντίδοτο που πήρες κληρονομικά από τον Τάσο, έχεις μέσα σου τη φλόγα του Αυξεντίου, του Καραολή, του τελευταίου Εθνικού μας Ήρωα, του Σολωμού.
Μην αφήσεις τη σκουριά και τα πολιτικά λύματα που κυβερνούν Ελλάδα και Κύπρο, να ακουμπήσουν τη σκέψη σου. Μην ακούς τα θλιβερά παπαγαλάκια που τιτιβίζουν στα αφτιά σου, και που πουλάνε τη μάνα τους και την αδελφή τους για ένα κατοστάρικο,.
Ο δρόμος σου είναι δύσκολος και τραχύς. Σήκωσε στους ώμους σου την Κύπρο. Λύτρωσέ την από τα δεσμά των τοκογλύφων, κοίταξε τον Λαό σου, κοίταξε την δυστυχισμένη Πατρίδα μας, το βασανισμένο μας νησί.
Ως μεγαλύτερος από σένα στα βάσανα, δεν θα σου πω, πως ο δρόμος αυτός είναι στρωμένος με ρόδα. Αντιθέτως: Σε περιμένουν τα τσακάλια, οι ύαινες, η απομόνωση, ο χλευασμός.
Σε περιμένει όμως και μια θέση στην ιστορία. Δίπλα στον Πατέρα σου, δίπλα στους Ήρωες και τους Ποιητές που μάτωσαν για τη Λευτεριά τούτου του τόπου του μαγεμένου.
Μην ξεχνάς πως οι εποχές που έρχονται, είναι ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ, Νίκο Παπαδόπουλε, γιέ του Τάσου.
Είναι οι εποχές των Λαών όλου του Κόσμου, που αγωνίζονται να αποτινάξουν τον φασισμό της Νέας Τάξης, να διώξουν τις βδέλλες τύπου Ρόθτσιλντ, τύπου Ρέκφέλερ, τύπου Μόργκαν, τύπου Σόρος, από τους ώμους τους. Να σταθούν όρθιοι και αξιοπρεπείς απέναντι σε θλιβερά γιαπάκια, τύπου Σόιμπλε, τύπου Λαγκάρντ, και όλου του κακού συναπαντήματος των υπαλληλίσκων της διεθνούς τραπεζικής μαφίας των αεριτζήδων .
Είσαι ακόμη νέος. Έχεις χρόνο να δεις τα όνειρα του πατέρα σου Τάσου, να παίρνουν εκδίκηση.
Γράψε λοιπόν την ιστορία σου. Εμείς, με όποιες δυνάμεις έχουμε – και έχουμε να το ξέρεις – θα είμαστε κοντά σου, όπως μας θέλεις. Από απλούς στρατιώτες/μαχητές, έως συμπαραστάτες σου, μέχρι το πλήρωμα του χρόνου μας.
Πάρε στους ώμους στου την Κύπρο μας. Γύρισέ την στην κυπριακή Λίρα. Αυτήν που έφτιαξε το νησί. Αυτήν που τάισε γενιές. Αυτήν που πρόκοψε τον τόπο. Αυτήν που ανάστησε το βασανισμένο μας νησί, μετά την μεγάλη προδοσία.
Και να μην ξεχνάς ποτέ Νίκο Παπαδόπουλε, γιέ του Τάσου: Πάντοτε ήμασταν λίγοι. Λίγοι, αλλά Λέοντες.
Πατριωτικό Μέτωπο
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης
Γραφεία Αθηνών:
Διδυμοτείχου 15-17,
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141413, Φαξ: 2105141442
Τηλ. Προέδρου: 6980292626
http://www.pamet.gr
pametopo@gmail.com
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης
Γραφεία Αθηνών:
Διδυμοτείχου 15-17,
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141413, Φαξ: 2105141442
Τηλ. Προέδρου: 6980292626
http://www.pamet.gr
pametopo@gmail.com
«Αλληλέγγυον»
Συνεταιριστικό Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης
Συνεταιριστικό Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης
Κεντρικό:
Αγίας Σοφίας 50
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141443, Φαξ: 2105141442
www.allilegion.gr
allilegion@gmail.com
Αγίας Σοφίας 50
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141443, Φαξ: 2105141442
www.allilegion.gr
allilegion@gmail.com
Ο πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής Γιαννάκης Ομήρου (Επίκαιρα)
«Εάν στόχος είναι ο στραγγαλισμός της κυπριακής οικονομίας θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τις όποιες επιλογές, οι οποίες θα υπερασπίζονται στοιχειωδώς την κυριαρχία του κυπριακού κράτους και την αποφυγή μιας μόνιμης κηδεμονευτικής σχέσης μεταξύ Κύπρου και Βερολίνου»,
Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013
Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013
Γιώργος Καραμπελιάς
"Η παρούσα κρίση έφερε και πάλι κοντά τους Έλληνες της Ελλάδας και της Κύπρου, έσπασε όλα τα κατασκευασμένα εδώ και σαράντα χρόνια αρνητικά συναισθήματα και στερεότυπα, και κατέδειξε την ενότητα της μοίρας μας για το καλό και το κακό και ευτυχώς όχι μέσω ακόμα μιας νέας εθνικής καταστροφής αλλά μέσω μιας πράξης αντίστασης''.
Τρίτη 19 Μαρτίου 2013
Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013
Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013
Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013
Τρίτη 12 Μαρτίου 2013
Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013
Θανάσης Βακαλιός,
''Τίποτα το σημαντικό δεν γίνεται στην ιστορία χωρίς τη συνειδητή και συνεπή ως το «τέλος» παρέμβαση των ανθρώπων – εκείνων που «καλούνται» από την ιστορία να εκφράσουν την ιστορική αναγκαιότητα.. Αυτή η αλήθεια για την εποχή μετά την Αναγέννηση είναι απαράβατος όρος για τις μεγάλες κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές. Κάθε μεγάλη κοινωνική αλλαγή είναι και πολιτισμική αλλαγή. Αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη στην όποια προσπάθεια για την επεξεργασία του σύγχρονου μοντέλου του κομμουνισμού''.
Κυριακή 10 Μαρτίου 2013
Κ. Φουράκης -Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ
Εκείνο που διεκδικούμε ως Μεσόγειος δεν είναι η αρέσκεια για εξορθολογισμό και αφαιρετισμό αλλά η φυσική της ζωή των αυλών, των κυπαρισσιών, των σειρών των πιπεριών. Διεκδικούμε τον Αισχύλο κι όχι τον Ευριπίδη, τους Δωρικούς Απόλλωνες κι' όχι τα αντίγραφα του Βατικανού
http://www.antibaro.gr/article/7371, Ἀντίβαρο
Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013
Μαρία Μητσακά
ΙερισΣΟΣ
Δίπλα στο Άγιο Όρος. Δίπλα στην πατρίδα του Αριστοτέλη. Εκεί βρίσκεται Η Ιερισσός .
Κάποιοι οραματίζονται να την εξαφανίσουν από το Χάρτη της Νέας Ελλάδας την οποία σχεδιάζουν
Γιατί; Επειδή οι κάτοικοι είναι ενημερωμένοι.
Γνωρίζουν για τους Χρυσοθήρες. Αντιστέκονται. Παλεύουν για τη ζωή των παιδιών τους.
Είναι αποφασισμένοι να παλέψουν μέχρι τέλος.
Και κυρίως ενημερώνουν για την καταστροφή που έρχεται για όλη τη Βόρεια Ελλάδα.
Αυτή την Αντίσταση προσπαθούν να την τρομοκρατήσουν. Τώρα μπαίνουν με τακτικές μαφίες στα σπίτια εμπλέκουν παιδιά στους τρομοκρατικούς εκβιασμούς.
Ξεχνούν όμως ότι υπάρχουμε και εμείς που:
Προστατεύουμε την Δημοκρατία.
Αγωνιζόμαστε ενάντια στην Τρομοκρατία.
Αγωνιζόμαστε για την ανάπτυξη της Ελλάδας μας
Αντιστεκόμαστε στην καταστροφή των Χρυσοθήρων ..
Αντιστεκόμαστε στις Αγορές που παίξαν στο Χρηματιστήριο της Φτώχειας και Ανεργίας τις Ζωές μας και των Παιδιών μας.
Δεν μασάμε την καραμέλα του Δεξιού και Αριστερού πια, όπως θέλει το δήθεν 'Συστημικό Τόξο' του Βενιζέλου, μέσω των γνωστών εταιριών, τους τα Μ.Μ.Ε.
ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙ' ΑΥΤΟΥΣ ΕΊΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΤΟΥΣ.
Πιστεύουμε στη Δημοκρατία στη Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη στο τόξο των Ενωμένων Ελλήνων που Αντιστέκονται.
ΑΥΡΙΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 9-3-2013 ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙ' ΑΥΤΟΥΣ ΕΊΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΤΟΥΣ.
Πιστεύουμε στη Δημοκρατία στη Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη στο τόξο των Ενωμένων Ελλήνων που Αντιστέκονται.
ΑΥΡΙΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 9-3-2013 ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΣΤΙΣ 11:30 ΤΟ ΠΡΩΙ
ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ
ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ
Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013
Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013
ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
06.03.2013
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΠ – ΣΠΙΘΑ ΓΙΑ ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ
Κεντρική Επιτροπή ΚΑΠ
To Kίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών – ΣΠΙΘΑ εκφράζει την λύπη του για τον χαμό του προέδρου Ούγκο Τσάβες και τα συλλυπητήρια στους οικείους του και τον λαό της Βενεζουέλας.
Αυτό δεν το κάνουμε τυχαία, αλλά από λόγους συναισθηματικούς οι οποίοι προκύπτουν από καθαρά πολιτικούς και ουσιαστικούς λόγους.
Ο αγώνας και η προσπάθεια του προέδρου Τσάβες για Εθνική Ανεξαρτησία της Βενεζουέλας πρέπει να γίνει παράδειγμα προς μίμηση για κάθε πατριωτική – εθνική κυβέρνηση του κόσμου.
Η διαχρονική του προσπάθεια και μάλιστα με ορατά αποτελέσματα, να στηριχτεί το κράτος της Βενεζουέλας στις δικές του δυνάμεις, αξιοποιώντας τον εθνικό της πλούτο, κόντρα στην ξένη εξάρτηση, την οικονομική υποδούλωση και τον Αμερικάνικο κυρίως ιμπεριαλισμό, είναι η μόνη σωστή και ρεαλιστική πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί απ’ την Ελλάδα.
Η φροντίδα της κυβέρνησης Τσάβες για τα λαϊκά στρώματα και τους φτωχούς, τα προγράμματα στέγασης και περίθαλψης, η δωρεάν και υψηλού επιπέδου υγεία και παιδεία, είναι μόνο μερικές απ’ τις κατακτήσεις της πατριωτικής κυβέρνησής του.
Το Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών – ΣΠΙΘΑ του Μίκη Θεοδωράκη αγωνίζεται απ’ τον Δεκέμβριο του 2010 για παρόμοια υψηλά πατριωτικά ιδανικά που συνοψίζονται στις παρακάτω φράσεις:
ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΛΑΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ
Αντίσταση, Απαλλαγή, Ανεξαρτησία, Ανάπτυξη
Κεντρική Επιτροπή
Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών – ΣΠΙΘΑ
6/3/2013
Τρίτη 5 Μαρτίου 2013
Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013
Κυριακή 3 Μαρτίου 2013
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)